Japońscy fani piłki nożnej na stadionach Kataru znów zadziwili swoim przywiązaniem do czystości. Jak zwykle po meczu posprzątali sektor, na którym oglądali mecz otwarcia Mistrzostw Świata. Skąd wzięło się to zamiłowanie Japończyków do czystości?
Zwrócili na nią uwagę już pierwsi Europejczycy i Amerykanie, którzy zawitali do tego kraju. Komandor Matthew Perry, którego działa okrętowe „pomogły” Japonii podjąć właściwą decyzję w kwestii otwarcia się na świat po latach izolacjonizmu, był w 1854 roku zachwycony „czystością i zdrowotnością” portowego miasta Shimoda.
W 1863 roku brytyjski dyplomata Sir Rutherford Alcock odnotował „wielkie zamiłowanie do porządku i czystości” Japończyków. William Adams, pierwszy angielski marynarz, który odwiedził Japonię i pierwszy naturalizowany Europejczyk w Japonii, zauważył, że samuraje byli „skrupulatnie czyści”, a miasta cieszyły się „nieskazitelnymi kanałami, latrynami i łaźniami parowymi z pachnącego drewna”.
Japończycy wierzyli, że w roślinach, zwierzętach, zjawiskach naturalnych, a nawet artefaktach mogą znajdować się duchy zwane kami.
Te ostatnie, jeśli nie były odpowiednio użytkowane, mogły zaszkodzić ich właścicielom, szintoizm kładł więc również duży nacisk na czystość. Kluczowym słowem jest w shinto „kegare”, czyli brud lub nieczystość (fizyczny i duchowy), a praktykujący religię shinto wykonują rytuały oczyszczające, celem odparcia kegare. Powszechne były również noworoczne porządki w ofierze dla toshigami – noworocznego bóstwa.
W końcu to on obdarzał rodziny szczęściem.
W japońskich szkołach w dalszych ciągu uważa się, że utrzymanie czystości w salach lekcyjnych należy do obowiązków ucznia.
Dodam jednak, że w opinii wielu obcokrajowców mieszkających w Japonii śmieci można zauważyć na mniejszych uliczkach miast, a już na pewno poza miastem, mieszkania wielu Japończyków nie grzeszą czystością, a dzieci raczej bardzo pobieżnie oddają się czynności sprzątania szkolnych pomieszczeń.
Dalekowschodnie Refleksje 