Każdy imigrant świadomy jest trudności związanych z adaptacją do nowego środowiska społecznego i kulturowego. Przeszkody piętrzą się na każdym kroku, odmienności kulturowe zniechęcają raczej niż zachęcają do interakcji z tubylcami, tym bardziej im bardziej odmienna jest kultura naszej nowej ojczyzny. Samotność stała się poważnym problemem naszych czasów, a na emigracji łatwiej wpaść w jej zdradzieckie sidła. Emigrant, który wpadnie w marazm, z czasem będzie miał problemy by wyrwać się z tego stanu.
Osiągnięcie subiektywnego dobrostanu kulturowego (własne określenie, zadowolenie z aktualnego stanu swojego życia w nowej kulturze), wymaga więc aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym, bez zrzucania odpowiedzialności za trudności w przystosowaniu się do świata wokół nas, który nigdy nie będzie wystarczająco przyjazny i gościnny. Po drodze będą zdarzały się liczne mniej przyjemne przygody, nieporozumienia, niepowodzenia i kłopoty, ale i one są niezbędną i integralną częścią naszego życia, bez których człowiek nie może rozwijać się, a tym bardziej naszych kompetencji kulturowych, unikanie ich jest więc błędem, zwłaszcza, gdy człowiek zaczyna się poruszać, zazwyczaj zupełnie nieświadomie po „bezpiecznych” szlakach.

Topofilia
Jednym ze sposobów na osiągnięcie dobrostanu psychicznego na emigracji jest topofilia, czyli wytworzenie w sobie „miłości do miejsca”.

Słownik antropologii i socjologii kultury definiuje topofilię jako „Powiązanie, zależność i związek człowieka z miejscem – ukazujące subiektywną i aksjologiczną relację człowieka z jego otoczeniem. Topofilia wypełnia więc miejsce duchem, ukazując stosunek osoby do miejsca, które w ten sposób nabiera wartości emocjonalnej. Bez topofilii fragmenty przestrzeni ze śladami kultury materialnej stają się natomiast martwą naturą.” W Wikipedii można znów przeczytać, że topofilia to „silne poczucie miejsca, które często scala się z poczuciem tożsamości kulturowej pewnej grupy ludzi oraz z zamiłowaniem do pewnych aspektów takiego miejsca.”
W przeciwieństwie do biofilii, czyli miłości do natury, przyrody, która jest w nas zakodowana, topofilię należy w sobie rozwinąć aktywnie poznając środowisko nas otaczające, zarówno te naturalne jak i zurbanizowane.

Agnozja przestrzenna

Chyba jeszcze nigdy w historii człowiek nie był tak słabo obeznany z otaczającą go przestrzenią i jej aktorami, jak obecnie. Metro ułatwia nam poruszanie się po dużym mieście, zarazem jednak odłącza nas od niego, przyzwyczajenia powodują, że zasiadając za kierownicą samochodu poruszamy się znanymi nam drogami, uzależniamy się od samochodowej nawigacji, rozmawiamy zaś najchętniej ze znanymi nam osobami. Dziś doszły jeszcze telefony komórkowe. Znaczna część Koreańczyków porusza się z nosem w telefonie, zupełnie nieświadoma tego, co dzieje się wokół nich. Nawet nowa miejska infrastruktura ułatwia im przebywanie w takim półświadomym stanie. Trzymamy się naszej strefy komfortu, która z każdym rokiem zdaję się być coraz węższa.

Swoista topograficzna, przestrzenna agnozja i zaburzenia zdolności postrzegania, nieznajomość własnego miasta, okolicy i ludzi prowadzą do rozluźnienia, a często niemalże zupełnego zerwania więzi z ludźmi i środowiskiem, to zaś do słabej kondycji psychicznej współczesnych ludzi oraz braku troski i zainteresowania o dobro wspólne, dobrostan drugiego człowieka i środowiska naturalnego.

Dobrostan psychiczny i emocjonalny

Powrót do stanu równowagi jest niezwykle trudny i wymaga wiele czasu oraz wysiłku intelektualnego i emocjonalnego.

Wystarczy jednak zacząć od spacerów lub jazdy rowerem kilka razy w tygodniu po najbliższej okolicy (z czasem poszerzając obszar eksploracji) przyglądając się dyskretnie życiu miasta, później zaś coraz bardziej aktywną interakcją z naturą, z czasem też z ludźmi (zaczynając np. od ludzi starszych, „bezpieczniejszych”) by stworzyć nowe, zdrowsze nawyki, zapanować nad otoczeniem, budować zdolności interpersonalne, zadbać o psychiczny dobrostan, wytworzyć pewien rodzaj więzi z nowym środowiskiem, poznać ludzi i pozwolić innym, by poznali nas.