Krótki wątek o najsłynniejszym i najgłośniejszym seppuku XX wieku – samobójstwie słynnego japońskiego pisarza i kandydata do Literackiej Nagrody Nobla Yukio Mishimy w 1970 r. wkrótce po nieudanym szturmie na bazę dowództwa piechoty Japońskich Sił Samoobrony w Tokio. Na filmie widać bardzo emocjonalne wystąpienie Mishimy na balkonie budynku krótko przed popełnieniem seppuku. Nie będę skupiał się na życiu pisarza, napisano na jego temat już tak wiele, a na samym akcie seppuku, dekapitacji i fizjologicznych reakcji organizmu przy tej formie samobójstwa.

25 listopada 1970 roku, po długich tygodniach skrupulatnego planowania, japoński Ernest Hemingway, jak go czasami zwano i czterech członków jego prywatnej milicji „Stowarzyszenie Tarczy” podjęli próbę zamachu stanu, biorąc zakładnika w japońskiej kwaterze wojskowej. Mishima wygłosił przemówienie do młodych kadetów, ale nie był w stanie zyskać ich posłuchu. Na filmie wyraźnie widać, jak Mishima wykonuje szybkie wdechy i wydechy klatką piersiową przez otwarte usta, które co rusz nawilża śliną. Reakcja fizjologiczna organizmu w odpowiedzi na ostry stres. Ręce, które umieścił na biodrach, choć sprawiają wrażenie pewności siebie i gotowości do akcji, to gest często widoczny u biegaczy po przekroczeniu linii mety – pozwala szerzej otworzyć przeponę i złapać głębszy oddech.

Przewidując fiasko spisku powrócił do budynku i popełnił seppuku, a wraz z nim jeden z czwórki towarzyszy, a zarazem rzekomy kochanek pisarza Masakatsu Morita. Ból związany z rytualnym samobójstwem seppuku jest wg ekspertów medycznych rozdzierający i zależy od co najmniej kilku czynników: ostrości ostrza, głębokości i szybkości cięcia, wieku i stanu zdrowia człowieka, rodzaju narządów wewnętrznych, które znalazły się na drodze ostrza, a także umiejętności sekundanta, którego zadaniem jest szybkie odcięcie głowy.

Czego zazwyczaj nie widać na filmach, celem uniknięcia hańbiących samuraja grymasów bólu na twarzy oraz krzyków przed wykonaniem cięcia przygryzali oni zębami kawałek materiału. Przed aktem samobójstwa unikali oni również mycia głowy w ciepłej wodzie, gdyż po jej ścięciu wypłynęłoby więcej krwi. Kaishakunin, czyli sekundant musiał być człowiekiem o mocnych nerwach, zdarzało się bowiem, że po ścięciu poruszały się wciąż powieki na pozbawionej ciała głowie. Mishima miał pecha, gdyż za nim stanął mało doświadczony szermierz. Trzy, zapewne niezwykle bolesne cięcia nie pozbawiły pisarza głowy i życia. Czwarte, tym razem skuteczne, wykonał jeden z pozostałych uczestników tej osobliwego zamachu stanu. Po chwili seppuku popełnił również Masakatsu Morita, a pozostała przy życiu trójka przed aresztowaniem zdążyła jeszcze ułożyć ich głowy obok siebie. Widać je w lewym dolnym narożniku fotografii miejsca zdarzenia.