Para poznała się w roku 1957 na korcie tenisowym niedaleko Nagano. Ich miłość początkowo wzbudziła w społeczeństwie japońskim zarówno ciekawość, jak i niepokój (córka młynarza, jak nie bez złośliwości niektórzy mówili. Jej ojciec, Hidesaburo Shoda, człowiek majętny, przemysłowiec, był prezesem w przedsiębiorstwie zbożowo-młynarskim), gdyż po raz pierwszy od ponad 2000 lat książę koronny postanowił zerwać z tradycją i za żonę wziąć sobie pannę z ludu, która nie miała żadnych powiązań z rodziną królewską. Tradycjonalistom przeszkadzało również katolickie wykształcenie Michiko (ur. 1934) oraz powiązania jej rodziny z kościołem katolickim. Głośno swoje niezadowolenie wyraził słynny japoński pisarz Yukio Mishima. Z decyzją księcia nie mogło pogodzić się również wielu członków starej arystokracji oraz jego matka – cesarzowa Kojun (wtedy jeszcze Nagako).
Żona cesarza Hirohito bardzo poważnie traktowała tradycję, historię i świętą naturę rodziny cesarskiej. Mówiono o jej niechęci wobec młodej księżnej koronnej. W latach 60. Michiko przeszła z tego powodu co najmniej dwa załamania nerwowe. W roku 1975 w transmitowanej przez tv relacji z pożegnania wyjeżdżającej na zaproszenie prez. Forda do Stanów Zjednoczonych pary cesarskiej cała Japonia mogła przekonać się o stosunku cesarzowej do księżnej. Nagako przeszła obojętnie obok Michiko nie racząc jej nawet spojrzeniem. Na nic jednak zdały się prośby i groźby części rodziny Akihito. 27 listopada 1958 r. Agencja Domu Cesarskiego, do której należało ostatnie zdanie, formalnie zatwierdziła zaręczyny następcy tronu, księcia Akihito z Michiko Shōdą. W sukurs zakochanym przyszła również popkultura. Wizerunek Michiko był dla wielu Japończyków odzwierciedleniem uwielbianej przez nich księżniczki Anny w filmie „Rzymskie Wakacje” granej przez niezwykle popularną w Japonii Audrey Hepburn, co pomogło ukształtować pozytywny obraz przyszłej cesarzowej w społeczeństwie.
10 kwietnia 1959 roku, w dniu ich ślubu, ponad pół miliona ludzi ustawiło się na trasie parady, a około 15 milionów oglądało uroczystości na żywo. 30 lat później, 7 stycznia 1989 roku, para, po śmierci cesarza Hirohito, zasiadła na tronie. Ich związek przetrwał wszelkie trudności i okazał się na przekór malkontentom udany, co łatwo można również dostrzec w ich mowie ciała.
Niektóre z sygnałów miłości wysyłanych przez pary są oczywiste: trzymanie się za ręce, obejmowanie, spożywanie posiłku lub picie napoju z jednego naczynia itd… Inne jednak, często ważniejsze, są znacznie bardziej subtelne: komfort przypadkowego dotyku i częste wchodzenie w strefę intymną drugiej osoby, kąt zwrócenia ciał (na wielu fotografiach cesarz Akihito i cesarzowa Michiko ustawiają ciała pod pewnym kątem, z wewnętrznymi ramionami cofniętymi mniej lub bardziej do tyłu), lub przechylanie ciała w stronę partnera, więcej czasu poświęconego na wzajemny kontakt wzrokowy i komfort z tym związany, spojrzenia podążające w tym samym kierunku, pozytywne emocje na twarzy, ale bardziej stonowane w porównaniu z młodymi kochankami oraz zsynchronizowane ruchy i pozycje ciała (zbliżony układ kończyn i tułowia, tzw. synchronizacja interpersonalna). Wszystkie one wskazują na dojrzałą miłość, zgodność, potrzebę bliskości i harmonię w związku tych dwojga sympatycznych ludzi.
Dalekowschodnie Refleksje znajdziesz również na Patronite, YouTube i X (d. Twitterze)
Dalekowschodnie Refleksje 