Zwyczaj barwienia zębów na czarno praktykowany był w różnych częściach świata, najczęściej jednak kojarzony jest z Japonią. Ohaguro, gdyż tak zwała się ta praktyka na Wyspach Japońskich, było powszechnie stosowane przez arystokrację w okresie Heian (794-1185). Praktykowany był również przez samurajów, którzy w ten sposób demonstrowali lojalność wobec swoich panów (daimyo).
Popularny w tym czasie biały makijaż twarzy (oshiroi) miał tę wadę, że uwydatniał żółty kolor zębów, kobiety zaczęły więc barwić je na kontrastującą z bielą oshiroi czerń, którą wówczas z estetycznego punktu widzenia uważano za atrakcyjny kolor. Dodatkowo zawarte w roztworze organiczne garbniki miały zapobiegać próchnicy zębów i chorobom przyzębia.
W okresie Edo (1603-1868) styl życia wyższych sfer stopniowo zaczął przenikać do reszty społeczeństwa. W tym też czasie, wraz z goleniem brwi, ohaguro stosowane było jako symbol zaręczonych i zamężnych kobiet. Stosowały go również niektóre prostytutki i gejsze. W ówczesnej kulturze czarne zęby podnosiły atrakcyjność kobiet i były oznaką dojrzałości płciowej.
Do czernienia zębów kobiety używały m.in. barwników roślinnych, sake z dodatkiem octu i żelaza. Do namoczonego w sake, czasami herbacie, kawałka żelaza dodawano barwnik, a następnie w ten sposób uzyskany czarny roztwór miękkim pędzelkiem nanoszono ostrożnie na zęby. Zapach, ale zwłaszcza smak barwnika były nieprzyjemne, dodawano więc do niego różne przyprawy celem jego poprawy. Aby zachować połysk, zęby musiały być czernione kilka razy w tygodniu. Barwiło się zresztą nie tylko naturalne zęby, ale również protezy, zarówno te drewniane, jak i porcelanowe.
Zwyczaj ohaguro został wraz z tradycyjną fryzurą samurajów (chonmage) i mieczami samurajskimi zakazany w 1870 r. przez rząd Meiji, ale dopiero publiczne pojawienie się cesarzowej Haruko z niebarwionymi zębami w 1873 spowodowało, że czerń straciła na atrakcyjności wśród jej poddanych.
Dalekowschodnie Refleksje znajdziesz również na Patronite, YouTube i X (d. Twitterze)
Dalekowschodnie Refleksje 