Kariera Muhammada Ali, pięściarskiego mistrza wszechczasów wagi ciężkiej pełna była wzlotów, upadków i kontrowersyjnych epizodów, a jednym z nich był jego pojedynek w, co dziś nazwalibyśmy formule mieszanych sztuk walki (MMA) z popularnym japońskim zapaśnikiem i karateką Antonio Inoki w tokijskiej hali Nippon Budokan w lipcu 1976 r. Rok wcześniej nieskromny jak zwykle Ali zaoferował milion dolarów dowolnemu japońskiemu „wojownikowi”, który pokona go w ringu. Inoki przyjął wyzwanie i w ten sposób doszło do bardzo kontrowersyjnej potyczki pomiędzy tymi zawodnikami.
Ta dziwna walka, podczas której ze względu na zawarte w umowie zapisy Inoki nie był w stanie w pełni zaprezentować swoich umiejętności trwała całe 15 rund i zakończyła się kontrowersyjnym remisem. Ponad sto silnych, niskich kopnięć jakie otrzymał Ali na lewe zwłaszcza udo zdemolowało jego nogi i już na zawsze negatywnie wpłynęło na jego słynny taniec w ringu.
Pośród 18 klasycznych sztuk walki (bugei) znanych w średniowiecznej Japonii nie znajdziemy powstałych znacznie później karate ani judo, za to doszukamy się m.in. hojōjutsu – sztuki związywania oponentów, suijutsu – sztuki walki w wodzie i pływania w pełnej zbroi, kenjutsu – sztuki miecza, tantōjutsu – sztuki walki nożem oraz shurikenjutsu – sztuki miotania ostrzami.
Hojōjutsu – sztuka związywania oponentów
Jedyną chyba z nich dziś powszechnie znaną, a zarazem najbardziej tajemniczą sztuką walki było ninjutsu, czyli sztuka szpiegostwa. Ograniczeni kodeksem bushido samuraje byli ekspertami od łuku i miecza, ale do bardziej tajnych zadań i do brudnej roboty używano wojowników ninja (shinobi) – doskonale wyszkolonych specjalistów od szpiegostwa, sabotażu i skrytobójstwa. Taktyka podstępu, zasadzek i oszustwa, a także posługiwanie się ukrytą bronią sprawiły, że ninja, w przeciwieństwie do samurajów nie cieszyli się dobrą reputacją. Służyli panom feudalnym daimyo, dla których zbierali informację na temat ruchów i planów wroga, a w razie potrzeby wykonywali działania dywersyjne pod osłoną nocy oraz eliminowali niewygodne osoby.
Przyszły adept ninjutsu uczył się jazdy konnej, posługiwania wszelkiego rodzaju bronią, walki wręcz, ale także wielu innych przydatnych umiejętności: skakać z wysokości, przez fosę lub inne przeszkody, wspinać na mury i drzewa, sztuki kamuflażu i ukrywania w terenie, zdobywania pożywienia, poruszania się w nocy i po nieznanym terenie, przetrwania w trudnych warunkach, działań sabotażowych, poruszania i walki w wodzie, przygotowywania trucizn, a także podstaw medycy, farmakologii i oczywiście szybkiej ucieczki po wykonaniu zadaniu.
W przeciwieństwie do samurajów swój krótki miecz nosili na plecach, posługiwali się też wieloma rodzajami ukrytej broni. Sierp kusarigama służył do rozbrajania przeciwników jednym jego końcem oraz wykańczania drugim, dmuchawki fukiya zaś do wystrzeliwania w kierunku twarzy przeciwnika niewielkich igieł. Noże kunai oraz ostrza shuriken to broń miotana służąca do celów ofensywnych. Race dymne kemuridama uwalniały dym lub trujący gaz. Kolczatki makibishi (tetsubishi) służyły do spowolnienia ewentualnego pościgu. Za koniec ery ninja przyjmuje się okres Edo (1603-1868).
Dalekowschodnie Refleksje 