Średni wzrost Japończyków w roku 1941, a więc w czasie, kiedy zaatakowali Pearl Harbor na Hawajach wynosił zaledwie 162 cm (Japonki 152 cm), podczas gdy biali Amerykanie mogli pochwalić się 176 cm (Polacy 170,5, pozostali uczestnicy Wojny na Pacyfiku Brytyjczycy i Australijczycy ok. 175). Różnica wynosiła więc około 14 cm. Wzrost Japończyków był wyjątkowo niski od czasów starożytnych aż do końca II wojny światowej. Tradycyjna japońska dieta w okresie Edo (1603-1867), zwłaszcza w przypadku chłopów, była bogata w węglowodany (ryż, jęczmień i proso), ale uboga w warzywa (głównie rzodkiew daikon i trochę zieleniny) i białko (od czasu udo czasu tofu i ryby). Dostarczała wystarczająco dużo kalorii, aby zapobiec większości chorób z niedożywienia, ale zbyt mało, aby wesprzeć szybki wzrost dzieci w wieku 10-15 lat. W 1947 r. okupacyjne siły amerykańskie wprowadziły nowy program posiłków szkolnych, aby złagodzić głód wśród japońskich dzieci. Nowe zasady gwarantowały, że każde dziecko otrzyma mleko i chleb (z amerykańskiej pszenicy) oraz gorące danie, którym często był gulasz z pozostałych po wojnie zapasów konserw z armii japońskiej, doprawiony curry w proszku.
W ten sposób po II wojnie światowej Japonia szybko wyeliminowała niedobory żywieniowe. Od tego czasu wzrost Japończyków nieprzerwanie rósł, by na przełomie lat 70. i 80. przekroczyć granicę 170 cm i… zwolnił (ok. 172 w 2023). Wg części badaczy Japończycy być może osiągnęli genetyczną granicę wzrostu. Pomimo tego udało im się zredukować różnicę do Amerykanów do 5-6 cm, gdyż ich sąsiedzi zza Wielkiej Wody poprawili swój wzrost o zaledwie 1cm i dziś wynosi on dla białych Amerykanów ok. 177 cm.
Dalekowschodnie Refleksje znajdziesz również na Patronite, YouTube, X (d. Twitter) oraz Facebooku.
Dalekowschodnie Refleksje 