Oda Nobuyoshi (1860-1926, 織田信福), japoński ninja (prawie), stomatolog i nawrócony na chrześcijaństwo niedoszły terrorysta żyjący na przełomie XIX i XX wieku. Zanim w wieku 20 lat przeniósł się do miejscowości Kicha pełnił funkcję lennika rodziny Iga – słynnego klanu ninja w Sukumo. Po studiach w Tokio otworzył w roku 1886 klinikę dentystyczną, która po dziś dzień prowadzona jest przez rodzinę Ody w Kochi. Zaangażowany w ruch praw obywatelskich w 1887 r. przybył wraz z innymi lekarzami do Tokio z własnoręcznie skonstruowaną bombą celem podjęcia działania przeciwko rządowi Meiji. Operacja zakończyła się fiaskiem, a bombę w drodze powrotnej wyrzucił Oda do jeziora Biwa. Po powrocie do domu kontynuował praktykę dentystyczną w swojej klinice, a wkrótce nawrócił się na chrześcijaństwo i został prezbiterem w lokalnym kościele. W roku 2008 opublikowana na stronie internetowej kliniki fotografia Ody wywołała małą sensację w Japonii, a nieżyjący od 1926 r. stomatolog został uznany za jednego z najprzystojniejszych mężczyzn ery Bakumatsu – Meiji (ca. 1850-1912).
Pośród 18 klasycznych sztuk walki (bugei) znanych w średniowiecznej Japonii nie znajdziemy powstałych znacznie później karate ani judo, za to doszukamy się m.in. hojōjutsu – sztuki związywania oponentów, suijutsu – sztuki walki w wodzie i pływania w pełnej zbroi, kenjutsu – sztuki miecza, tantōjutsu – sztuki walki nożem oraz shurikenjutsu – sztuki miotania ostrzami.
Hojōjutsu – sztuka związywania oponentów
Jedyną chyba z nich dziś powszechnie znaną, a zarazem najbardziej tajemniczą sztuką walki było ninjutsu, czyli sztuka szpiegostwa. Ograniczeni kodeksem bushido samuraje byli ekspertami od łuku i miecza, ale do bardziej tajnych zadań i do brudnej roboty używano wojowników ninja (shinobi) – doskonale wyszkolonych specjalistów od szpiegostwa, sabotażu i skrytobójstwa. Taktyka podstępu, zasadzek i oszustwa, a także posługiwanie się ukrytą bronią sprawiły, że ninja, w przeciwieństwie do samurajów nie cieszyli się dobrą reputacją. Służyli panom feudalnym daimyo, dla których zbierali informację na temat ruchów i planów wroga, a w razie potrzeby wykonywali działania dywersyjne pod osłoną nocy oraz eliminowali niewygodne osoby.
Przyszły adept ninjutsu uczył się jazdy konnej, posługiwania wszelkiego rodzaju bronią, walki wręcz, ale także wielu innych przydatnych umiejętności: skakać z wysokości, przez fosę lub inne przeszkody, wspinać na mury i drzewa, sztuki kamuflażu i ukrywania w terenie, zdobywania pożywienia, poruszania się w nocy i po nieznanym terenie, przetrwania w trudnych warunkach, działań sabotażowych, poruszania i walki w wodzie, przygotowywania trucizn, a także podstaw medycy, farmakologii i oczywiście szybkiej ucieczki po wykonaniu zadaniu.
W przeciwieństwie do samurajów swój krótki miecz nosili na plecach, posługiwali się też wieloma rodzajami ukrytej broni. Sierp kusarigama służył do rozbrajania przeciwników jednym jego końcem oraz wykańczania drugim, dmuchawki fukiya zaś do wystrzeliwania w kierunku twarzy przeciwnika niewielkich igieł. Noże kunai oraz ostrza shuriken to broń miotana służąca do celów ofensywnych. Race dymne kemuridama uwalniały dym lub trujący gaz. Kolczatki makibishi (tetsubishi) służyły do spowolnienia ewentualnego pościgu. Za koniec ery ninja przyjmuje się okres Edo (1603-1868).
Dalekowschodnie Refleksje 