Kolejna epidemia czarnej ospy w Kioto w roku 994 przyczyniła się do powstania shintoistycznej świątyni Imamiya (Imamiya-jinja), w której pielgrzymi i wędrowcy mogli modlić się o zdrowie własne i innych. Zaledwie kilka lat później, w roku 1000, w przyległym do świątyni budynku otwarto działający do dziś sklep cukierniczy (herbaciarnię) serwujący podróżnym ryżowe ciasteczka mochi. Ichimonjiya Wasuke, dla mieszkańców Kioto po prostu Ichiwa, stawiając na tradycję i stabilność ponad zysk, rozwój i dynamikę przetrwał kolejne epidemie i plagi, wojny domowe, katastrofy żywiołowe, klęskę Japonii w drugiej wojnie światowej, polityczne zawieruchy i zmieniające się trendy.

Przez cały ten czas, z wyłączeniem wody, której herbaciarnia ze względu na przepisy sanitarne nie może pobierać już z własnej, liczącej kilkaset lat studni (📷), urządzeń mechanicznych ubijających ryż, oraz stałych cen wprowadzonych po II wojnie światowej (wcześniej za swoje słodycze pobierano „co łaska”) model biznesowy Ichiwa i metoda produkcji mochi pozostają niezmienne od ponad 1000 lat. (Ichiwa to jedna z zaledwie lub aż siedmiu firm w Japonii z ponad tysiącletnią tradycją).

Wg. Nao Hasegawa, właścicielki herbaciarni w 25 pokoleniu, aby przetrwać tysiąc lat, firma nie może po prostu gonić za zyskami. Niezbędny jest wyższy cel. Wiele japońskich rodzin i firm kieruje się tymi samymi od stuleci zasadami, zwanymi w Japonii kakun. Dla rodziny Hasegawa, właścicieli Ichiwa ich kakun to wartości rodzinne, służba podążającym do świątyni Imamiya pielgrzymom oraz wsparcie dla lokalnej społeczności. Co więcej, formowane ręcznie, a następnie grillowane i serwowane na ciepło mochi są od początku istnienia firmy jedynym (nie licząc zielonej herbaty) produktem oferowanym w sprzedaży. Od wielu dekad Ichiwa odrzuca wszelkie propozycje współpracy z firmami oferującymi rozwój i pieniądze. Pomimo mniejszej niż zwykle, ze względu na pandemię, liczby podróżnych udających się do sanktuarium Imamiya, ostatnią „ofiarą” kakun rodziny Hasegawa stał się Uber Eats.

---