Białe holenderskie dzieci i ich indonezyjskie „pierwsze matki”. Kontrast, zwłaszcza etniczny i rasowy, który rzuca się w oczy jest wielowymiarowy i odzwierciedla złożone relacje społeczne, kulturowe i kolonialnie. Obecność Holendrów w Indonezji w kontekście kolonialnym trwała ponad 300 lat, aż do 1949 roku, a babu, czyli opiekunki do dzieci były kluczowym elementem życia codziennego Holendrów w Holenderskich Indiach Wschodnich. Paradoksalnie, pomimo tego, że ich status społeczny był niski, system kolonialny promował hierarchiczne podziały społeczne, z holenderską elitą na szczycie i tubylcami na dole tej hierarchii, a interakcje pomiędzy obu grupami były ograniczone, dla wielu holenderskich dzieci babu były najważniejszymi postaciami w ich wczesnym życiu, zapewniały codzienną troskę, wsparcie i wychowanie, wpływając na ich rozwój emocjonalny i intelektualny, poczucie bezpieczeństwa i tożsamość.
Powrót do Europy i rozstanie z ich indonezyjskimi „mamami” było często głęboko traumatycznym doświadczeniem. Jak pisze antropolożka Pat Shipman wiele holenderskich dzieci urodzonych we Wschodnich Indiach i wychowanych przez babu było tak głęboko przesiąkniętych zwyczajami, dźwiękami, wierzeniami, smakami i zapachami Indonezji, że Holandia na zawsze pozostała dla nich obca. Często nie czuły się ani Holendrami, ani Euroazjatami, ani rdzennymi mieszkańcami Indonezji, ale kimś zupełnie innym, kimś, kto narodził się w rzeczywistości kolonialnej. Rob Nieuwenhuys, holenderski pisarz urodzony i wychowany w Indiach Wschodnich, wiele lat po powrocie do Holandii wciąż pisał o swojej babu z miłością i czułością. Wspominał, że zapach tytoniu, gambiru i pinangu używanych przez jego ukochaną babu pozostał z nim do końca życia.
Dalekowschodnie Refleksje 